والقلم و مایسطرون..

و اما بعد؛

 ممکن است این نکته چندان مرتبط نباشد، بهرحال اینجا وبلاگ کانون فیلم و عکس است و احتمالاً بحث های ادبی یا نگارشی محلی از اعراب نمی تواند داشته باشد، ولی مِن باب تذکر عرض کنم که:

- زبان نوشتار با زبان گفتار (محاوره) فرق دارد، ولله که فرق دارد و در جمعی کمی جدی تر متنِ محاوره نوشته شده سبب استهزاء است. از ما گفتن.

- نوشتار صمیمی هم می تواند رسمی باشد. می شود جدی ترین حرف ها و اطلاعات را در قالب نثری روان و دوست داشتنی ارائه کرد. صمیمیتی که به ناخودآگاهیِ محاوره نزدیک باشد چندان مطلوب نوشتار نیست.

- شکسته نویسی قباحت دارد خب، آن هم وقتی ذهن به طور خودکار همین جملات من را هم شکسته می خواند. 

- ارتباط درست در اجزای یک متن برای فهم درست آن نه تنها لازم که واجب است. نمی شود دنبال یک متن دوید و آن را برای خواننده توضیح داد.

زیاده عرضی نیست. سعید.