و این کانون...

تا مدت مدیدی سنجاق است.

شنیده ام:

که اکران نشدن خانه ی پدری بچه ها را از همه چیز مایوس کرده.[1]

که می گویند تالارها پر است پس اکرانی ممکن نیست.

که کار و مشغله، کانون را از خاطره ها پاک می کند.

که کانون شده پاتقی غیر کانونی!

 به یاد روزگار جوانی ام افتادم... روزگاری که نه ابوریحانی[2] وجود داشت، نه عدالتی[3]، مولوی[4] در دست تعمیر بود و بهشتی[5] در چنته ی قدرت شرافت[6]! رحیمی[7] خود را خودی نمی دانست و الزهرای مدیریت[8] متولد نشده بود!

یک تُن تجهیزات صوتی آمپلی فایر و باند و کابل و تجهیزات تصویری را سه ساعت قبل از شروع برنامه، به دوش می کشیدم و پای پیاده می رساندم به سالن کنفرانس حقوق؛ یا اگر نبود، کلاسی در ادبیات؛ یا اگر نبود، اتاقکی در یک کانکس متروک که بعدها با کانکس مجاورش تشکیل نگارخانه[9] را دادند! دو ساعت طول میکشید که تجهیزات به هم متصل شوند. فیلم ها هنوز روی سی دی بود ولی دل ها گرم...

چراغ کانون را روشن نگاه می داشتیم...8صبح تا 9شب!

نه نبود تالار جلومان را می گرفت، نه لغو مجوز

یادم می آید بزرگترین آرزویمان، داشتن یه بنر دو در سه بود

انتهای سال اول که در مسیر مرد سیندرلایی[10]، هم برای بار اول موفق به اکران مستقل دانشگاهی فیلم در یک «تالار» شدیم و هم برای تبلیغاتش توانستیم یک بنر 2در3 به دست بیاوریم، در پوست خود نمی گنجیدیم...

بلیط دویست تومانی فروختیم و خود را کمپانی می دیدیم!

حالا می بینم که اگر تالار مولوی نباشد، دوستان غمبرک می زنند

عدالت نباشد، بن بست می شوند

و اگر مجوز اکران کشوری داده نشود، از اکران خصوصی مایوس می گردند!

یادم می آید پوسترهای استشهادی برای خدا روی دیوارها بود و جمشید هاشم پور آماده برای حضور؛ که اکران لغو شد[11]... ولی ما بودیم و ماندیم و فکر دیگر کردیم

یادم می آید وقتی جلوی فیلمبرداری کلیپ آموبیو[12] گرفته شد، به فکر تازه وارد افتادیم

وقتی مجوز شاتر آیند و اینسپشن لغو شد[13]، به ساخت فیلم پناه بردیم و مسیر جدیدی آغاز گشت

وقتی هزینه ی فیلم ها را ندادند، اولین کلاس ها تشکیل شد

وقتی هیچ چیز نبود، انرژی بازوهای آماده به کار بود... فکر بود... تلاش برای یافتن مسیر جدید بود... دوستی برای پویاتر کردن کانون بود... بحث و نقد و فیلم ها بود... جلسات بود... ولی حالا می شنوم که آخرین جلسه ی سال، با 7 نفر انجام شده! کانونی که جلسات 50 نفره اش فرهنگی را قرق می کرد، چگونه جلسه اش به سختی به حد نصاب رسمیت می رسد؟

دلم می سوزد که دوستان سختی های واقعی را ندیده اند تا بفهمند از چه چیز باید مایوس شد

سختی یعنی اکران کشوری برایت در حد برگزاری اسکار، محال باشد[14]

یعنی آرزوی بنر داشته باشی.[15]

یعنی کامپیوتر برای طراحی پوستر نداشته باشی...[16]

یعنی شکوری به عطار بگوید، برو دو سال دیگر بیا[17]

یعنی ندانی تراکت یعنی چه از بس که محدودت کرده اند...

یعنی تا به حال پوستر رنگی ندیده باشی...

...

شنیده ام که رفتن قدیمی ها معضلی شده!

از خودتان نمی پرسید وقتی این کانون میخواست برپا شود، با پشتوانه ی چه عضو قدیمی ای کار شروع شد؟

وقتی کانون به راه افتاد، عضوی وجود نداشت، چه برسد به عضو قدیمی!

در بدترین حالت، کانون می تواند شرایطی مانند ابتدای تاسیس داشته باشد. که البت فرسنگ ها با آن فاصله دارد. در آن زمان ها، یکی دو نفر بودند که تمام فکر و ذکرشان چاره اندیشی بود. که در این چند روز همه چیز می بینم جز تلاش برای چاره اندیشی...

...

شنیده ام که بعضی دوستان پشت هم را خالی کرده اند

یادم می آید وقتی تنها مخالف اکران های کشوری بودم، فعال ترین عضو گروهش هم بودم!

یادم می آید وقتی بچه ها پوریا[18] را از دانشگاه بیرون انداختند، پشت گروه ایستادیم

وقتی فیلم سخیف پارک وی اکران شد، نتوانستم ترک تازی انجمن علمی را تحمل کنم و کلیپ کانون را به اکران رساندم[19]

وقتی آواز گنجشک ها بحران بقای کانون شد، همگی برای حل مشکل به دفتر درستکار[20] رفتیم

وقتی مدیر اجرایی یه حبه قند[21] بیمار شد، روز اکران را بدون او آغاز کردیم

وقتی در جدایی[22]، سرمان تا کمر کلاه رفت[23]، از جیب هایمان پول روی هم گذاشتیم

وقتی عضوی خراب میکرد، خرابکاری اش را درست می کردیم...

وقتی مدیری نمی رسید، خودمان را می رساندیم

وقتی کم کاری بود، بیشتر کار می کردیم

وقتی مسئول نبود، ما بودیم

دلم سوخت وقتی فهمیدم عضوی باید از مورد استهزا قرار گرفتن توسط عضو دیگر بترسد! و برای بستن دهان عضو دیگر، اراده ی اکران به دست بیاورد!!

به خود بیایید...

کانون جای تلاش و رفاقت است...

جای با هم بودن. با هم کار کردن. با هم موفق شدن و با هم شکست خوردن...

اگر باشید، مرد بار می آورد، زندگی می آموزد و انسان می سازد...

فرش قرمزی در کار نیست...

بیل بزنید، گندم بکارید و به فکر درو باشید...

باران نبارد، رود که هست

رود نباشد، چاه که هست

چاه نباشد، کلنگ بردارید، کاریز بزنید، نه اصلاً...لیوان لیوان آب برسانید... مزرعه ای که با قطره قطره اشک محصول می داد نباید به کم شدن آب پشت سد، بپوسد...

مزرعه ای که برای بقایش جان کندیم را حفظ کنید

برایش دل بسوزانید

این کانون لیاقت دوست داشتن داشت...

و این کانون لیاقت دوست داشتن دارد.

مردی با پوتین های خاکی

---

[1]  غمگین شوید. ولی چرا مایوس؟!

[2]  مرکز همایش های بین المللی ابوریحان

[3]  تالار دانشکده ی حقوق

[4]  تالار دانشکده ی ادبیات

[5]  تالار دانشکده ی اقتصاد

[6]  ریاست سابق دانشکده ی اقتصاد که اجازه ی استفاده از تالار دانشکده را به هیچ گروهی خارج از دانشکده نمی داد

[7]  تالار شهید رحیمی، تالار دانشکده ی بهداشت که هرچند به لحاظ فیزیکی، ساختمانش در دانشگاه شهید بهشتی است ولی به صورت حقوقی و بروکراتیک، زیرمجموعه ی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی قرار می گیرد

[8]  تالار الزهرا، تالار دانشکده ی مدیریت

[9]  علیه الرحمه

[10]  اکران مرد سیندرلایی (اگر حافظه نم نکشیده باشد) با مدیرت شکوری و پیشنهاد عطار در دانشکده ی اقتصاد. انتهای سال اول تاسیس کانون. 1386

[11]  بنا به دستور مستقیم نهاد

[12]  کلیپی طنز برای تبلیغات کانون با مدیریت شکوری. پشت صحنه ی کلیپ همچنان در آرشیو وجود دارد. علت اصلی لغو، ناهماهنگی در امور فرهنگی و عدم اطلاع رسانی بود.

[13]  با دستور مدیرت فرهنگی و کم کاری حراست

[14]  در صورتی که ما همین دو ماه پیش به فکر برگزاری فجر بودیم

[15]  در صورتی که مدت هاست بنرها، بر پاست

[16]  در صورتی که ما سیستم کنونی را دو بار ارتقا دادیم

[17]  و سالهاست که دو سال بعد فرا رسیده.  در سال اول تاسیس کانون در اتاقم در خوابگاه را زدند. عطار بود. اسم کانون را شنیده بود و میخواست که بازیگری را در کانون آغاز کند. وقتی حرفایش تمام شد خنده ام گرفت از بس که برنامه ی محالی بود. گفتم برو دو سال دیگر بیا. یا اینکه بمان تا سعی کنیم فیلم سازی را شروع کنیم. ماند و دو سال دیگر با تازه وارد فیلم سازی در کانون و همچنین بازیگری عطار شروع شد.

[18]  کلاس امیر پوریا، منتقد سینما، که به واسطه ی برخورد بی ادبیانه و بی اخلاقانه اش، با تشخیص تیم اجرایی در جلسه ی اول لغو شد

[19]  من تنها مخالف این اکران بودم ولی پروژه ی اکران این فیلم با همکاری انجمن اسلامی با حضور عوامل فیلم به تصویب کانون رسید. من از حضور در این پروژه انصراف دادم ولی وقتی دیدم که انجمن علمی روانشناسی بدون تلاش زیاد قصد نمایش کلیپش را دارد، کلیپ اصلی کانون را برای این اکران ساختم.

[20]  رضا درستکار، منتقد سینما که به علت گفتن جمله ای روی سن اکران، کانون را به مرز انحلال رساند.

[21]  نسیم نعیمی (دامنشان پر برکات باد)

[22]  جدایی نادر از سیمین.

[23]  به علت نیم ساعت تاخیر که مسببش هم خود شرکت پخش فیلم بود مجبور به پرداخت 500هزار تومان اضافه شدیم