دلنوشته ای جدید از من برای کانون یا از کانونم ممنونم چون . . .

قبلا هم ب شکل های مختلف ابراز خوشحالیم رو از آشنا شدن با کانون ب شکل های مختلف ابراز کرده بودم . . . پستهای قبلی من گواه این ادعا هستن

اما امروز باز هم دوست دارم برای خودم و شما یک سری علت علاقه و ارادتم ب کانون و البته کانونیان ابراز کنم  . . .

از کانون ممنونم چون . . .

 - من دیگه بعد از گرفتن مدرکم در سینمای جوان خیلی ب اونجا ک پاتوق هنری و فکری مون بود سر نزدم چون چند سالی هست ک دیگه حالت خونه ی دوم بودم ما رو از دست داده . . . اما کانون فیلم خونه ی دوم امید جدید من شد!

- کانون جایی بود ک من همه چی می دیدم . . . دوستی،محبت،رفاقت،صمیمیت،عشق!...خوبیهای زیادی در کانون گلچین بودند...جاهای دیگه ندیده بودم . . .کانون خستگی راه طولانی من تا تهران و ولنجک و دانشگاه رو از من می گرفت،ی انرژی خارق العاده تزریق می کرد ک تا فردای برگشتنم اون رو داشتم . . . پس دوق آمدن بهمراه انرژی برگشتم من رو از کانون اومدن با این مسافت طولانی اصلا خسته نمی کرد . . .

- چون کانون ب من کمک کرد ک بتونم با آدمای بزرگی همکار بشم.امثال محمد شفیعی،علی محیط،عباس شکوری،سیدوحید نمازی،همه برای خودشون کسی هستن و من تونستم کنار این خوبها کارهای خوبی انجام بدم و از اون بالاتر روزای خوبی تو جوونیم رقم بزنم . . .

- این ی تیکه از عباس شکوری ممنونم ک من رو با کانون آشنا کرد...در حقیقت فیلمایی ک توی کانون کار کردیم پله ی بزرگی برای موفقیت من شدند . . . من قبل از ساختن تردید ابدی کلی فیلمبردارری انجام داده بودم و اسم و رسمی داشتم...اما تردید ابدی سکویی شد بس بلند ک امروز برای من پیشنهاد برای فیلم بلند می شود...با دیدن همین تردید ابدی . . .

ک امروز استاد کارگردانی من ک خودش سالها فیلمبردار و سالهاست ک کارگردان است سوالهای فیلمبرداری اش را از من می پرسد...این برای من افتخاره و این مهم بدون عباس شکوری و کانون ممکن نبود...

- کانون نگذاشت من و ذوق هنری ک داشتم بمیره . . . من پول خوبی از کار در شبکه های ماهواره ای مسخره!در می آوردم!اما جا برای ابراز هنرم نداشتم و داشتم می سوختم.  .  . وقتی تردید ابدی رو نشون مدیر یکی از این شبکه ها دادم اصلا ازش سر در نیاورد . . . هیچیش رو نفهمید و فیلم نصفه با گفتن این چیه دیگه! بلند شد رفت! . . .

اما من ک ب کارم ایمان داشتم با کانون ادامه دادم و بازم فیلم خوب ساختیم... و ذوق و شوق هنری من نمرد . . . چون من در قم خیلی کم پیشنهاد فیلم داشتم چون اصلا تولیدی انجام نمی شد . . .

- کانون کار و صمیمیت و رفاقت و معرفت و عشق و صفا و دوستی و مهر و محبت و در یک جا گلچین کرد... و حقیقتا کانون من رو امیدوار ب کار و زندگی نگه داشت . . .

هروقت سر کارهای چیپ و پایین شبکه های ماهواره ای خزعبل!دلم می گرفت عکسها و ویدئوهای کانون رو ک توی موبایلم هستن رو می دیدم و انرژی می گرفتم . . .

چون کانون روح من رو ارضا کرد...

- کانون پلی شد ب سمت اینکه من با آدم های ماندگاری مثل کامران شیردل ک بت من برای مستندسازی بود و در خواب هم نمی دیدم ک یک روز ببینمش آشنا کرد ک این دوستی و ارتباط من با استاد همچنان صمیمانه ادامه دارد...

یک دنیا دوست خوب در کانون پیدا کردم...همه یک ب یک کسایی ک تو کانون می شناسم از علیرضا کوچولوی مهربون تا شکوری پیر همه تون برا من ی دنیا با ارزش هستید...پسرا ک از گرم در آغوش گرفتن من حتما اینو خوب می فهمن...دخترا هم از پسرا بپرسن . . . البته از سلام علیک گرم منم باید متوجه شده باشن ک من چ حسی دارم . . .

. . .

یک دنیا دلیل دیگه برای قدردانی از کانون دارم...ک بخاطر جزیی تر بودن از گفتنش صرف نظر می کنم...

من بخاطر همه این دلایل هرسختی رو ب جون خریدم ک دین خودم رو ب کانون ادا کنم.کاری هم نکردم...اما خاستم بگم اینکه از قم میام برای فیلم همه،اینکه کلاس فیلمبرداری می گذارم،یا چیز دیگه . . . فقط ادای دین هست و نه چیز دیگه . . .

کانون رو بخاطر همین حقی ک گردن من داره باید پشتیبان باشیم...همه مون! این مدت ک شکوری نیست نباید احساسات بد داشته باشه ک کانون دچار رخوت و رکود و سستی شده . . . باید دلش قرص باشه و با قرص بودن تمام لباس رزم بپوشه و اسلحه دست بگیره و ب جنگ دشمن!بره . . .

من همیشه آماده خدمت ب کانون خواهم بود

و من الله التوفیق

محمدمهدی رسولی

اسفند نود و دو