من،فرامرز،چای و دیگر هیچ!

حکایت از این قرار است که سه شنبه ای بود.

اندکی پس از ظهر ،کانون خیلی شلوغ پلوغ بود.  پر بود از بچه های قدیم و چندتایی هم ورودی جدید.،نمی دانم می دانید یا خیر،

فرامرز همیشه به ورودی های جدید علاقه داشته و به شدت انها را تحویل می گیرد،همه گرم صحبت بودند که 

فرامرز بلند  شد و پیشنهاد چای داد،خوشحال شدیم و شکم خود را صابون زدیم و مشکلات ما از همین جا

شروع شد.فرامرز به سراغ سماور رفت و برگشت و گفت:این چطوری کار می کنه؟! پاسخش را دادیم.

فرامرز ،چند دقیقه بعد:این که آب نداره،گفتیم خب آبش کن.و مجددا چند دقیقه بعد :درجش چیجوریه؟!

گفتم بزارش رو 110.گذاشت و آمد.در همین حین ورودی های جدید تصمیم به رفتن گرفته بودند که فرامرز گفت:

بودید حالا،چایی گذاشتیم براتون!نماندند و چه خوب که نماندند.(دلیلش را در انتها می فهمید.)

کم کم چای را فراموش کرده بودیم، که قدکساز آمد و گفت:آب جوش اومده.خوشحال شدم و به

قدکساز گفتم:کار خودته! ولی توقع بیهوده ای بود.به فرامرز گفتم آب جوش اومده،بلند شد ولی حواسش

نبود،گرم صحبت با دبیر بود.به او گفتم ،من استکان ها رو می شورم ،تو چایی بریز.

خوشحال شد و گفت:مسعود چقد گله!! می دانستم این حرف از روی تنبلیش هست.!!

سینی را دست گرفتم و به سمت ابدارخانه راه افتادم، در راه خانم نجاتی وقتی من رو

  همراه سینی دیدند، مزاح کردند،خندیدیم.

استکان ها را شستم و وقتی به کانون نزدیک شدم به فردین گفتم:فرامرز را صدا کن.

ولی فرامرز هم چنان گرم صحبت بود.با خودم گفتم:اشکال نداره،خودم می ریزم.چند استکان پر

شد از آب جوش.رفتم داخل کانون برای پیدا کردن چای، اما نبودنبود که نبود.از هر کس هم پرسیدیم،

نمی دانست.فکر کردم یکی از بچه ها رو راضی کنم برای خرید چای.،بچه ها رو صدا می کردم:

قدکساز،فردین،فرامرز،آقای.....اما هیچ کس نرفت.آن جا دیگر قید چای را زدم، دو سه ساعت

سماق مکیده بودیم.!

(دپرس شده بودم)از بچه ها خداحافظی کردم و به سمت خانه به راه افتادم

به خانه رسیدم. چای تازه دم مادر را خوردم و به مادر گفتم:دمت گرم.