خوره سینما...

داخل سالن سینما می شوی . مشکلاتت را با خودت داخل نمی آوری می خواهی برای چند دقیقه هم که شده خودت نباشی. تو فیلم را تماشا نمی کنی تو فیلم را زندگی می کنی... 

با دیدن بعضی از فیلم ها از درون لذت می بری. لذتی که دقیق نمی دانی مال چیست. فیلم هایی که دلیل دوست داشتنشان چیزی است که فقط خودت می دانی. نمی توانی برای دیگران توضیح اش دهی. چیز هایی که ربط زیادی به خوش ساخت بودن فیلم ندارد.

جزو کسانی هستم که زیاد می روم سینما. راستش بعضی از فیلم ها فقط برای من یک فیلم ساده نیستند. برای من می شوند بخشی از زندگیم. بخشی از زندگی که خیلی دوستشان دارم. احساسی که فقط در سینما به من دست می دهد و نه با دیدن فیلم در خانه و پشت کامپیوتر.

فیلم هایی مثل جدایی نادر از سیمین، درباره الی، اینجا بدون من، یه حبه قند، بی خود و بی جهت، هیچ، اسب حیوان نجیبی است، بیست و ... . خیلی از فیلم ها را آنقدر رفتم سینما که دیگر تعدادش از دستم در رفته است. واقعا دقیق نمی دانم که جدایی نادر از سیمین را چند بار دیده ام.

ولی کار جایی بد می شود که اکران این فیلم ها تمام می شود. می دانی که دیگر نمی توانی آن ها را تجربه کنی. و دلت تنگ می شود. منتظر می شوی که یک فیلم جدید اکران شود تا شاید آن حس را دوباره بتوانی تجربه کنی.

و حالا بعد از مدت ها یک فیلم اکران شد که به من همان حس را می دهد. فیلم گذشته.

بار اول که فیلم را دیدم در اصل، یاد و خاطره جدایی برایم زنده می شد. نا خود آگاه هر اتفاقی که می افتاد یاد صحنه هایی از جدایی می افتادم و یاد خاطراتم با این فیلم. ولی بار دوم خود فیلم برایم دوست داشتنی بود. با اینکه زمان فیلم خیلی زیاد بود ولی برای من اصلا خسته کننده نبود. با دقت تمام فیلم را دنبال می کردم. با دقت فیلم را می دیدم از ریزه کاری های فیلم لذت می بردم.

با اینکه فیلم را سه بار دیده ام ولی باز هم مشتاقم که یک بار دیگر فیلم را ببینم و از دیدنش لذت ببرم. به شما هم به شدت دیدنش را توصیه می کنم.