یادداشت خداحافظی:)

خسته ی امتحانا نباشید 

 امروز آخرین روزیه که من مسئول وبلاگ هستم

و البته آخرین روزیه که دانشجوی دانشگاه بودم

این پست رو میذارم به عنوان حسن ختام

از فردا، آقای قدکساز مسئول وبلاگ هستند(صحبت ها با ایشون انجام شده و مواردی که  لازم بود رو بهشون گفتم و ایشون هم سوال هاشون رو پرسیدند) 

آن چه گذشت:

فکر کنم یک سالی هست مسئول وبلاگ ام

تو این مدت و البته قبل تر از اون، سعی کردم به زعم خودم به وبلاگ سامان بدم

اینکه هر عضوی یوزر جداگانه بگیره

و مطالب موضوع بندی بشه

و یه سری مسائل جزئی دیگه برای جلوگیری از آشفتگی وبلاگ: مثلا هر وقت قرار بودم از طرف کسی پست بذارم، اون پست رو با یوزر کانون میذاشتم نه یوزر شخصی خودم(چه نامه های دریافتی، چه پست های سفارشی اعضا)

آن چه که شاید آیندگان بتونن انجام بدن:

دو تا مورد بود که من نتونستم سر و سامونش بدم(تا جایی که یادمه)

1.یه پیشنهاد از آقای چراغعلی بود برای اینکه توی وبلاگ تبلیغات کنیم. من راجع به اینکه اصلا چنین چیزی تبلیغ صرف نباشه و واقعیت باشه پرس و جو کردم همین اواخر و دیدم که شدنیه

اما فکر کنم باید براش رای گیری بشه و مسائل اساس نامه ای اش رو نمیدونم. ضمن اینکه ظاهر وبلاگ هم خیلی خوشایند نمیشه در این صورت!

2.تبدیل وبلاگ به سایت! که به نظرم هرچی دیرتر براش اقدام کنیم بیشتر ضربه میخوریم...و این هم نتیجه ایه که خیلی دیر بهش رسیدم وگرنه حتما پیگیری بیشتری براش میکردم

مقادیری پیشنهاد:

1. من با وضعیت قبلی بلاگ اسکای، فکر میکردم هم چنان بر اساس نظر اولیه ام، بهتره که همه ی اعضا دسترسی مدیریتی نداشته باشند. و این فقط محدود به یوزر کانون باشه

آقای شکوری این نظر رو مخالف دموکراسی میدونستند

ولی به نظر من اون وضعیت، مشخص میکرد چه کسی غیر از مسئول وبلاگ نظر رو تایید کرده یا حذف کرده (چون جز نویسنده ی پست و مدیر وبلاگ، کسی دسترسی به نظرهای پست نداشت)

منتها الان که بلاگ اسکای تغییر پیدا کرده دیگه نمیدونم این پیشنهاد کارآمد هست یا نه

اصراری هم بهش ندارم، فقط برای مواردی مورد استفادست که نظرات بدون اطلاع مسئول وبلاگ تایید یا حذف شدند.

2. و مهم ترین حرفم:

یکی از عوامل خیلی مهمی که من رو به کانون کشوند این بود که بتونم از جو خشک دانشکده بیام بیرون و وقتی هم که وارد کانون شدم مهمترین چیزی که توجهم رو جلب کرد این بود که هرکسی هرجوری بود توی کانون پذیرفته میشد(و میشه)، شرط سواد هنری نذاشتیم برای ورود و اساسا هیچ شرطی برای ورود احراز نمیشه.

ولی این اواخر چند تا مورد پیش اومد، که حس کردم شاید ناآگاهانه همه مون داریم کاری میکنیم که اعضا "خودشون نباشند" حتی توی محیط وبلاگ(که اینقدر هم از هر جهت مراقب سلامت محیط اش بودیم)

از صمیم قلبم آرزو دارم که کانون تا همیشه بمونه و هیچ وقت از گستردگی کمی و کیفیت کاری اش کم نشه، اما امیدوارم یادمون نره اگه این روند ادامه پیدا کنه و دائم بخوایم اعضا رو توی منگنه های بدون توجیه و خودسانسوری های غیر لازم بذاریم، دیگه کسی رغبت نمیکنه توی چنین محیطی فعالیت کنه و این اتفاق خیلی آروم و قطره ای میفته تا جایی که نمیفهمیم از کی شروع شده.

روزهاتون آروم...