امتحان یک کانونی

منزجرانه از دانشکده میزنم بیرون. بازم تلاش، برای ایجاد یه گروه کوچیک ، به بن بست خورد.

دوباره دلم برای یه گروه بزرگ، مثل کانون تنگ میشه

با اینکه میدونم کسی نیست، راه کانونو پیش میگیرم.

این دفعه سومیه که سرزده ، سر میزنم و کسی نیست.

یاد قرار خودم می افتم، کل ترم برای کانون ، امتحانات برای درس. زمانبندی عادلانه!

شاید همه بچه های کانون هم مثل من!

فقط چند روز باید دووم بیارم....

سمت خونه را می افتم، چقد تو همین مسیر پوستر چسبوندم .

به بچه های دانشگاه فکر میکنم،

اونایی که تو هیچ گروه و تشکلی عضو نیستن،معنی لذت کار گروهی رو نچشیدن...

اونا که تا به حال کانونو ندیدن،از فعالیتاش خبر ندارن، چقدر از زندگی بی بهره اند!

به ابوریحان میرسم،اکران دربند...

شاید به فیلم علاقه ندارن، اما اگه از جو کانون خبر داشتن...

دانشگاه بی کانون ، هیچ مزه ای نداره، بی معناست

پس با چه امیدی وارد دانشگاه میشن این بنده های خدا؟

با چه حسی خارج میشن از دانشگاه؟

اما میدونم نمیشه کسی رو برای بردن لذت اجبار کرد ...

من که فقط چند روز باید دووم بیارم....