شکواییه یک دبیر فرتوت

الان که دارم می نویسم بغض راه گلومو بسته و پرده اشک جلوی چشمامو گرفته......

وقتی یاد اون روز می افتم که من پیشنهاد زدن این وبلاگ و دادم و نور اشتیاق ناشی از قبول کردن پیشنهادمو توی چشای همتون دیدم  دست وپام  می لرزه....

پس کجاست اون من هستم من هستماتون؟؟؟؟

کجاست اون نداهای من هر روز چک می کنم ها........

به کدامین گناه است که عده ای از شما حتی هفته ای یک بار در خانه وبلاگ را نمی کوبید؟؟؟؟؟

آیا نه این که بنایمان بر این بود که هر ۲ روز یک بار حضور خود را در بخش نظرات فریاد بزنیم؟؟؟

آیا نه اینکه قرار بود وبلاگ را همچون جلسات مغتنم بشماریم ؟؟؟؟

آیا...........

دستانم لرزان است و نفسی دیگر بالا نمی آید....

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل........