لعنت بر دل سیاه شیطان -سه روز پیش از فاجعه - وای به روزی که بگندد نمک

 

چهارشنبه صبح ساعت 11 از پادگان خلاص می شوم. با لباس سربازی مستقیم می آیم به سمت دانشگاه برای کانون. به کانون که می رسم کار شروع می شود. چراغ مضطرب می خواهد به یک جلسه ی انفرادی با روسا حمله کند! آرامش می کنم و سعی میکنم جلسه را به تعویق بیندازم. جهانی از بدقولی اهالی گلوری شاکی ست. بنر هیولاها رسیده. می خواهند بروند روز چهارشنبه بنر بزنند! تعجب میکنم. جلوشان را می گیرم و می گویم که باید شنبه صبح این کار انجام شود. عطار را می بینم. هیچی نشده مسئولیت ویرایش فیلم شبکه را به من می سپرد. فلش خانم صالح آبادی را می گیرم و شبکه را کپی می کنم. خانم جهانی مسئولیت مجری روی سن برای گلوری را برعهده ی من می گذارد. از طرفی برنامه خالی شده. چاره ای نیست، هم مجری بودن را می پذیرم هم طرح می دهم برای پر کردن برنامه که البت مسئولیت آن هم بر دوش خودم می افتد. به خانه می آیم. دو روز ویرایش شبکه طول می کشد. در میانه ی ویرایش، ایزدی و خانم ترابی به منزلمان می آیند برای بحث درمورد روز کانون. سه ساعت جزئیات طرح را می چینیم و مسئولیت صحبت با دکتر میراحمدی و اطلاع رسانی اولیه با من می شود. شنبه صبح با فیلم ویرایش شده به کانون می آیم. مسئولیت ویرایش تریلر هابیت را می پذیرم. شروع می کنم به رای زنی برای جلسه با روسا. با چراغ جلسه می گذارم. با امیر حیدری تلفنی بحث میکنم. چراغ ویرایش نبرد الجزایر که میگوید پروژه صفایی است را میخواهد به من بسپرد که نمی پذیرم. با زینل و حاج رسول تئوری ها را بررسی می کنم و بعدازظهر به خانه می روم. شروع میکنم به ویرایش تریلر هابیت. چراغ به مشکل خورده. تماس میگرد برای راهنمایی. می گویم که جهنم، فیلم را برسان ویرایش کنم که نمی شود که برساند. صبح یکشنبه که به کانون می رسم تریلر را برای اکران الجزایر تحویل می دهم. با دکتر میراحمدی جلسه می گذارم و قول روز کانون را می گیرم. می روم نهار بخورم که عطار تماس میگیرد الجزایر پکید!!!! چراغ کم آورده و صفایی مسئولیتی نمی پذیرد و حتی در دانشگاه هم نیست! می دوم به سمت تالار. استاد عصبانی است. فرامرزی می افتد در زحمت و جورمان را می کشد... داد و بیداد می شنویم و نمیدانیم چه کنیم! که اصلا داستان چیست!

خستگی سربازی و هابیت و شبکه و همه چیز سنگین تر می شود. ترس از آینده ی کانون قوت می گیرد... که چه؟ که دبیر کم آورده!! که بزرگترین سوال این است که مدیر اجرایی پروژه کیست؟!!! که نمی دانیم باید از که شاکی باشیم؟؟!! 40 روز پیش به پادگان رفتم و حالا نیامده می بینم یک پروژه به فجیع ترین حالت در تاریخ کانون، می پکد!

سرم درد می گیرد از این اتفاق. از این فاجعه.ازین بدترین مصداق تاریخ کانون! که چه؟ که کسی نمی داند مدیر کیست!!! که بعد از اینهمه بحث بازهم صحبت های تکراری شعارگونه ی آرمانی غیرعملیاتی صرفاً زیبای «پروژه ی شخصی را هم آبروی کانون بدانیم»!!! که بعد از اینهمه انتقال تجربه هنوز مدیریت مانع از اجراست. که «وای به روزی که بگندد نمک» و «رفقا هم بعله!».

خسته می شوم از اینکه حتی دوستان قابل اعتماد هم غیرقابل اعتماد شده اند. که «وقتی مسئولیت را می پذیری باید به یک نقطه برسانی» همچنان برای خیلی ها شعار است و بس.

که وقتی می پکند، کانون را می پکانند...

حالا کارهایم بیشتر شده. علاوه بر بحث های مربوط به روز کانون، بیدار ماندن تمام شب برای فیلم های گلوری، تلاش برای اصلاح فیلم خانم مینایی، جلسه ی روسا، کلیپ انجمن های علمی و تلاش برای کمک به ویرایش کارهای مشهدی باید حالا به این فکر کنیم که چگونه باید افتضاح اخیر را درست کرد! که چگونه باید دبیر انتخاب کرد...

روزگار سختی است. سه روز است که از پادگان مرخص شده ام...کانون می لنگد...و شاید 3 روز دیگر مجبور به ترک همیشگی تهران باشم.

شکور متحیر