شکو(ا)ری نامه

دوبارش را من یادم است – و مگر چند سال است که عضو کانونم؟ - که باز از فردا یا از دو سه روز بعدِ خداحافظیِ "دیگه برو دیگه!"  دوباره چشممان به جمالِ بی‌مثالِ آن کلّهِ بی‌مو روشن می‌شد و ما جوانترها وا می‌ماندیم که بابا! پدرجان! کار و زندگی نداری مگه شما؟ پاشو برو دیگه از کانون، رها کن! و با قیافه‌ای حق به جناب لبخندی نثارمان می‌کرد و دوباره روز از نو روزی از نو، تا دوباره و چندباره خداحافظی‌اش کنیم.

ولی این تنها چیزی نیست که از عباس یادم می ماند. زمختی و صراحت لهجه‌اش به کنار، گیرِ دقیقش به الفاظ هم به کنار، اصلاً قیافهِ متعجبش که از جمله بامزه‌ترین صحنه‌های خلقت است هم به کنار؛ خودِ "تردید" به تنهایی ضامنِ به یاد داشتن مردی است که می‌خواهد تا آخرِ آخر سنگر را خودش حفظ کند. چِغِری و سماجتش آنقدر قابل تحسین است که حتی من هم – که یادم نمی آید چندبار گفتمش که برو بچسب به زندگیت و رها کن کانون رو دیگه –نمی توانم کانون را بدون عباس شکوری؛ پدر شناسنامه‌ای کانون، تصور کنم؛ حالا این پدر سلاح به دست گرفته و راهیِ سنگرهای جدیدش است.

الغرض که خیلی نترسید. این بار هم جای دوری نمی رود و اگر هم برود باز به زودی برمی گردد. بلخره عباس شکوری است، نه بیدی که به چنین بادهایی بلرزد.