اینجا چراغی روشن است

او که بر چانه ی پر چین و چروکش، گوسپندی چسبیده

و بر بام تپه ی براقش، بیابانی روییده...

با هیکلی غناس، اینجاست...

حال می دانم که چرا به حق، دوستان کانون تاتر، کمتر سر و کله شان پیدا می شود ...

زیرا...

اینجا چراغی روشن است...

.

.

.

احساس میکنم لطفی که سعید چراغعلی تو بحث جشنواره ی رویش به من داشت، اگر بیشتر از لطفی که به کانون فیلم (کانون خودش) داره نباشه، کمتر از اون نیست... مرام بچه های انجمن اسلامی معماری، با مرام کار بی ادعای بچه های تاتر(که نمونه هاش رو خیلی تو رفتارهای شفیعی دیده بودم) همراه با لطف خاص سعید به بنده ی ناقابل(البت حداقل اینطور به نظر من پیرمرد می اومد) من رو شرمنده کرد...

من قصد داشتم که خیلی از کارهای این جشنواره رو خودم انجام بدم، ولی میدونم که اگه سعید اونها رو تقبل نمی کرد، اگرم موفق به انجامشون می شدم به شکل بی کیفیتی انجام می شد.

سعید چراغعلی تو پروژه ی حضور کانون فیلم و عکس در جشنواره ی رویش، خیلی گل بود... خیلی قابل اعتماد و خیلی آرام.

این قابل اعتماد بودنش من رو یاد شالیکار و این آرامشش من رو یادم فرامرزی می اندازه...

سرجمع باید بگم احساسی که نسبت به همکاری با چراغ داشتم رو نسبت به افراد خیلی معدودی از بچه ها تجربه کرده ام:

تو پروژه هایی که دستم بوده، محمد شفیعی که همیشه پایه ی کارهام بوده، جواد شالیکار که سر تردید بدجور شرمنده ام کرد و فوق العاده حرفه ای و پایه عمل کرد، محمد فرامرزی که به نظرم الان تو کانون پایه ی کار همه ی اعضای کانونه و من به عنوان یه عضو، به شکل عمیقی از دبیر بودن و مدیریت آروم و متواضعانه اش خوشحالم...

البت از دور دارم رفتارهای جالبی از امیر حیدری گل هم میبینم که به من این حس رو میده که او هم جزو این گروهه... ولی هنوز تجربه ی مشترک غلیظی باهاش نداشتم که این حس، کاملا برام به یه علم شهودی تبدیل بشه...

.

.

.

خلاصه که دست سعید کچل درد نکنه... و امیدوارم که اگه در حقم لطف داشته ، هیچ وقت از بذل لطفش، پشیمون نشه.

شکور