. . .

از این طرف بد دادن امتحان امروزم ،از این طرف فیلمنامه ای که نوشته بودم توو تابستون میخواستم بسازمش نشد،میخواستم توو پاییز بسازم نشد ،قرار بود خیلی کارا انجام بدم که نشد.میخواستم شروع کنم نقد بنویسم نشد.دیگه ناامید شده بود از خودم.جوری دیگه که دوست نداشتم هیچ کاری کنم.نه دوست داشتم فلسفه بخونم نه فیلم ببینم ونه کتاب های سینمایی بخونم.یعنی میشه این تلخی بی پایان با یک شروع خووب تبدیل به یک خوشی بی پایان بشه؟؟

با این خبری که گلخندان امروز بعد امتحان  بهم داد.خیلی از امیدام برگشت.به خودش گفتم.توو چند ماه آخر هیچکس خبر به این خوشی بهم نداده بود هیچکس.توو این سال تاحالا انقدر خوشحال نشده بودم.یعنی میشه که یک بارم که شده به امید یک چیزی بیایم دانشگاه؟ خبر رسیده که نشریه مجوز گرفته فردا باید با دکتر میراحمدی صحبت کنیم.

.