End of Watch // Mry and Max

 

اخیرا ماری و مکس رو دوباره دیدم...

و بازم کلی احساساتی شدم

از دست اینهمه رفاقت واقعی

از دست اینکه آدما چرا اینقد کثیف شدن...چرا نمیفهمن رفاقت یعنی چی؟

مسخره اس

نه ... مسخره نیست ... غم انگیزه

همراه با کمی احساس اعصاب خورد شدن... حتی گه گاه حس گاشفتگی

چیزی نمی خواستم بنویسم ... تا الان که فیلم End of Watch رو دیدم

هر دو فیلم در مورد رفاقته

عجب رفاقت هایی

واقعا چرا این فیلم ها دیگه فقط فیلمن

چرا ملت این فیلم ها رو میبینن، تعریف می کنند، می پرستن، و ذره ای از رفاقت واقعی بو نبرده ان...

تاسف باره؟ یا باس به قول زینل بگیم که اساسا این حرفا بی معناس! رفاقت و معرفت و احساس دوست داشتن بی معناس؟ تعهد حسی بی معناست؟

End of Watch یکی از غم انگیز ترین فیلم هایی بود که تو مسئله رفاقت دیده بودم

چقد خوشم اومد از این فیلم معمولی

به شدت به کسایی که دغدغه ی دوست داشتن و رفاقت دارن، پیشنهاد میکنم ببینن و غصه بخورن

جون میده برای اینکه بشینی تو یه محیط آروم

هدست رو بذاری تو گوشت

و بدون توقع دیدن یه شاهکار سینمایی، برای دیدن زندگی چندتا رفیق واقعی و همچنین زندگی واقعی چندتا آدم خوب

فیلم رو نگاه کنی

و البت کمی صبر داشته باشی تا فیلم تموم شه

غم انگیزه که آدما اینقد کثیف شدن

طوری کثیف شدن که آدم از رفیقاش بترسه!!! از اینکه نارفیق باشن!!! کثیف باشن!!

مطمئنم هر آدم خوب و بدی، با دیدن این فیلم، دلش همچین رفاقت نابی می خواد

و البت که نارفیق ها اغلب بی منطق تر و حتی بی عقل تر از اونن که بفهمن چرا همچین رفاقتی ندارن...

رفاقت دیگه فقط رفته تو فیلما

تو داستان ها

تو قصه ها

و حتی کم کم تو افسانه ها...!!!

شکور – 2:41 بامداد جهارشنبه 27 دی ماه91