فربد و واکنشَش به "نوروزتان پیروزِ" دبیرِ کانون

 
محمدِ فرامرزی - دبیرِ کانون - از احساساتِ خالصِش برامون گفت. من ارتباط برقرار کردم با شوق و معرفتی که در نوشته‌اَش بود و می‌خواست تسهیمِ‌ش کنه.
 

آره عزیز، با نوشته‌ی قشنگِت موافقم، نوروز روزِ خاصی نیست:

آدما قرارداد کردن تاریک‌وروشن‌شدنِ اطرافشون رو معیار کنن و بِگنِش "روز". "انتزاع" کردن از تکرارِ کهنه‌ی اطرافشون، و اسمش رو گذاشتن "فصل". با اینکه طبیعت اصلن، و اصلن، چارگانه رفتار نمی‌کنه، عدد چاشنیِ مفهومِ مجردِ فصل کردن و چارگانِش کردن و ضرب و تقسیم و قمر و تتمیم. این وسط، کسری ازشون، یک روزِ معمولی و مثلِ‌بقیه رو پررنگ کردن، و گفتن جایی یه که این "عددی"هایِ در ذهن، رُند می‌شه؛ و جشنی‌ش کردن. 

نه، "اصلن"، روزِ خاصی نیست، اگر:

همین بهونه‌یِ زیبایِ توهمی، به فکر وا ندارتِمون...آره، یک سال به عمرِ سپری‌کرده‌یِ فصل-محورِمون اضافه، و یک سال از عمرِ مانده‌یِ هیچی-محورِمون کم شده...ایده‌ئولوژی‌ها از ادامه می‌گن، یه سری‌هاشون هم از عدمِ ادامه؛ کاری‌شون ندارم...متفقَن همَشون با دقتِ خوب که، چیزی؛ "عمری"، با این کیفیت - خوب یا بد - نخواهیم داشت. 

نیست، اگه دلهایی که پشتِ 365 روزه اَش شکوندیم رو نشمریم، و از دل‌هایی که بدست آوردیم، کم نکنیم، و از تماشا و تعیین‌علامتِ حاصل، اشک نریزیم از تاریکی‌مون، یا که لبخند نزنیم به روشنی‌مون. 

نیست، اگه یادمون نیاریم که یک زمانی - جایی شاید در کودکی - با خودمون عهد بستیم که همیشه رشد کنیم؛ "بهتر" بشیم. 

نیست، اگه تطورِ حیات رو ببینیم، و به لَختیِ وجودمون - اگر هنوز حضورِ در-زنجیر-نگه-دار داره - اهانت نکنیم. 

نیست، اگه دلمون رو وزن کنیم، و از از-مهرِ-کسان خالی بودنش، وحشت نکنیم، و از پر بودنش، آینده‌ی بهارانه رو در آغوش نکشیم. 

نیست اگر این‌ها. 

به من اعتماد کنید. 

ولی می‌دونم که این اگرها منعقد نمی‌شن، و جایِ شکوری خالی، قاعده‌یِ منطقیِ "رفعِ مؤلفه"، نوروز رو "خاص" می‌کنه، و شایسته‌یِ تبریک:

روزِ خاصِتان مبارکتان. 

"راه را به خاطر سپار، مقصد همان راه است..."

فربد