"یک عاشقانه ی آرام" یا "در ستایش فیلمی که کمتر دیده شد"

پیش درآمد: به خودم یادآوری می‌کنم که الان فرجه هاست!من باید در حال درس خوندن باشم!اما اینجام و دوست دارم یه فیلم معرفی بکنم.شاید یه کدوم از شما باشه که بخواد فرجه‌هاش رو با دیدن یه فیلم از کسالت دربیاره.(من الان نقش دوست ناباب رو دارم که نه تنها خودش درس نمیخونه بلکه بقیه رو هم از راه به در میکنه!)

اگر قرار باشه به دوستام فیلمی رو برای دیدن توصیه کنم لیست بلند بالایی دارم اما برای بچه‌های کانون فیلم این کار خیلی سخته!خصوصاً که جدا از این‌که "زیاد" فیلم می‌بینند سطح سلیقه‌شون هم "بالاست"! وعلاوه بر اون به مسائل تکنیکی فیلم هم وارد هستن و ... !با این حال دل رو به دریا می‌زنم و طبق سلیقه‌ی شخصی خودم توی فیلم دیدن (که قبلا هم توی معرفی "شیرین"گفتم مهم‌ترین جاذبه‌ی فیلم برای من قصه و شیوه‌ی بیانشه) یه فیلم رو معرفی می‌کنم که  گرچه جدید نیست(سال 87) شنیده‌هام حاکی از اونه که تعداد زیادی ندیدنش:"حیران"

یک عاشقانه‌ی آرام بهترین توصیفم برای این فیلمه.

هشدار:هرجای متن که این رنگیه خطر لو رفتن داستان وجود داره!

حیران راجع به "عشق در یک نگاه" یک دختر روستایی دانش‌آموز  (به اسم ماهی با بازی باران کوثری) به یک پسر دانشجوی افغانه (به اسم حیران با بازی مهرداد صدیقیان) که منجر به ازدواجی میشه که خانواده‌ی دختر کاملا باهاش مخالفند و تنها حامی دختر در این راه پدربزرگ اش(با بازی خسرو شکیبایی) هست.این ازدواج در ادامه با مشکل بزرگی رو برو میشه که برخلاف غالب کلیشه‌های "اسماً عاشقانه"‌ی سینمای ایران، اون مشکل نه فروکش کردن عشق این دو نفر، نه سنگ‌پرانی‌های خانواده‌هاشون نه یه مساله‌ی تراژیکه! بلکه قانونه.قانون و مرزبندی‌های جغرافیایی‌اش فارغ از دید انسانی... 

من حیران رو دوست داشتم به خاطر اینکه یک عاشقانه‌ی کلیشه‌ای نیست،

به‌خاطر اینکه منو صاحب نگاه جدیدی به افاغنه‌ی ساکن ایران کرد،

به‌خاطر اینکه موضوع نابش رو با بازی‌های تصنعی و موقعیت‌های غیر قابل باور هدر نداد

و به‌خاطر حس خوبی که موقع تماشای چند‌تا از بهترین و غافلگیرکننده‌ترین صحنه‌های فیلم داشتم...

 به همین علت‌هاست که می‌تونم موقع معرفی‌اش برخی کم و کاستی‌هاش رو از یاد ببرم...

 بهترین صحنه‌ی فیلم از نظر من: صحنه‌ای در اواخر فیلم هست که ماهی در حالی که بچه‌اش رو بغل کرده و داره مطیعانه اما نامطمئن پشت سر پدرش خونه رو ترک میکنه تا سوار ماشین بشن و تهران رو ترک کنن.بعد یه لحظه شک میکنه.چند قدم عقب میاد و در جهت مخالف با پدرش می‌دوه تا همچنان دنبال حیران بگرده...موسیقی این صحنه رو هم خیلی دوست دارم.

کارگردان این فیلم، "شالیزه عارفپور"هست که این اولین فیلم سینماییش بوده و بخاطرش توی بیست و هفتمین جشنواره فجر کاندیدای بهترین کارگردانی شده . علیرضا کهن‌دیری هم بخاطر موسیقی متن این فیلم و باران کوثری بخاطر بهترین بازیگر نقش اول زن کاندید شدند.

  در نهایت باید بگم من غالبا به آدمایی که میتونن از دیدن فیلم‌های "غیر خاص!" هم لذت ببرن حیران رو توصیه میکنم.اگر قبلا دیدینش یا نه در هر حال دوست دارم نظرتون رو راجع به این معرفی بدونم...

سارا حنّانی