مغرور میشویم

من عباس شکوری ام...بعضی روزا دوس دارم همه بدونن که اولین عضو این کانون بودم
یکی از این روزا، دوشنبه 9 آبان بود
به همه ی بچه های جدید بگم که تا حالا تو هیچ اکران یا پروژه ای، این تعداد اعضای کانون با هم کار نکردن
مغرور شدم وقتی می دیدم کسائی مسئولیت های مشخص خودشون رو دارن که بار اوله دارن کارت سینه ی کانون رو به گردن آویزون میکنن
وقتی دیدم خانم جهانی چه با حلاوت بلیط ها روچک میکنه، مغرور شدم
وقتی اشکان پیام داد که چه محشری کرده تو خیابونا تا فیلم رو برسونه، مغرور شدم
وقتی عمو عطار رو میدیدم که چقد معرکه داره بچه ها  رو نظم میده، مغرور شدم
وقتی فرامرزی رو می دیدم که همش داره باهام درمورد ردیف های دختر و پسر بحث میکنه مغرور شدم
وقتی فینی داشت فیلم پشت صحنه میگرفت مغرور شدم
وقتی تو درگیری همه، شالیکار پی کارای پولی خودش بود، مغرور شدم
وقتی رفتم روی سن و دیدم که خانم محمد نزاد موسیقی رو سر جاش دقیق شروع کرد، مغرور شدم
وقتی موسوی دم در ایستاده بود که پسرا و دخترا رو از اول راهنمایی کنه، مغرور شدم
وقتی حتی 35کارت سینه هم کم اومد مغرور شدم
وقتی همه بودن، همه بودمی، نزدیک به 40 تا عضو قدیمی و جدیدی میدویدن مغرور شدم
و وقتی کلیپ اصلی کانون رفت روی پرده دیگه خیلی خیلی مغرور شدم...


ولی این وسط باید یه جمله قصار رو حتما ذکر کنم
فینی بهم گفت: به عطار که داشت بچه های جدید رو منظم میکرد گفتم من چه کنم...
عطار گفت: تو قدیمی ای...می دونی چه کنی...اون کاری رو بکن که لازمه!!!کارای ناقص رو تکمیل کن...

جمله ی عطار نشون داد که پشت سکوتش تو جلسات، کلی تجربه هم هست...


عطار و اشکان تو اکران یه حبه قند، من رو بیش از همه نسبت به اینکه اولین عضو کانون فیلمم مغرور کردن...
آفرین بر آنها روزی که زاده شدند و روزی که به درک واصل خواهند گشت

شکور