یه سری سوال درمورد ضامن دار

تو عنوان بندی ضامن دار اغلب بچه ها یه سمت دارن ولی واقعا کاری که برای فیلم کردن تو قالب اون سمت میگنجه؟!!! البته که نه...

الان نشستم دارم عکسی که بچه های گروه بهم هدیه دادن رو نگاه میکنم 

علاوه بر نوستالژی ای که داره خفم میکنه، برام یه سری سوال پیش اومده 

اگه خانم سلیمیان برای سکانس قبرستون، امامزاده رو پیشنهاد نمیکرد چی میشد؟ اینهمه راه چادر مسافرتی خونوادگیشون رو آورد و خودش هم بدون هیچ منتی برگردوند... اگه نبود چی میشد؟ اگه تصویرهای پشت صحنه ای که گرفته بود، نبود، سکانس خواب چی میشد؟ اینهمه تلاش و همدلی و فعالیت بدون یه کلمه حرف حتی نمازی و شفیعی که با کلی گروه های دیگه کار کرده بودن رو متعجب کرد...

اگه خانم بشیری نبود، اینهمه چاقو از کجا گیر می آوردیم؟ آریا باید با چه آکساسوآری بازی میکرد؟ بنده خدا خانم بشیری برای خرید طلا ها با خانم محمد نزاد کلی مغازه رو گشتن... ایشون حتی به فکر خرج و مخارج فیلم هم بود و من و فینی زاده رو مجبور کرد که تجهیزات فیلمبرداری رو با اتوبوس ببریم دانشگاه... اگه اینقد مهربونی نبود... اگه اینقد رفاقت نبود... اگه اینقد همدلی نبود...اگه خانم بشیری، نبود...، چه اتفاقی میفتاد؟

اگه آریا بدون اینکه من رو بشناسه، قبول نمیکرد که نقش چاقو فروش رو بازی کنه، چقد فیلم از چیزی که الان هست، کمتر میشد؟ اگه اینهمه بدون اینکه کسی بالاسرش باشه، تمرین نمیکرد، اون سکانس چه بلایی سرش می اومد؟

اگه خانم قاهری نبود، این نوستالژی ای که الان گرفتارشم چجوری ماندگار میشد؟ بدون هیچ ادعایی ماشینش رو هم در اختیارمون قرار داد... کسی که من از تولید تاتر آخرش در شگفتم، فقط تو ضامن دار، عکاس بود... حتی اسمش رو هم تو تیتراژ فراموش کرده بودم!!!! ببین دیگه چقد ایشون معرکه س که کله ی من رو نکنده... من جاش بودم حتما بدجور شاکی میشدم... اگه فروتنی  و روحیه ی خانم قاهری نبود چی میشد؟

برام سواله که اگه امید صفایی که خودش در حال فیلمسازیه، تو این فیلم از عطار کتک نمیخورد من باید چی کار میکردم؟ اینکه در کنار کلی نکته ی کارگردانی، صرفا یه بازیگر باشه... اینکه ماشین باباش رو بیاره برای فیلم و کلی کار رو جلو بندازه، چجوری با یه اسم ساده تو عنوان بندی، قابل جمعه؟ اگه اینهمه تو خوابگاه تمرین نمیکرد، سکانس پایانی قرار بود چقد طول بکشه؟ اصلا ساخته میشد؟ چقد باید یکی رفاقت کنه که حتی بره خودش دنبال خریدن لباساش و این حرفا...

از اول شروع فیلم گفتم که منشی صحنه باس تو همه ی فیلمبرداری باشه...و ایشون همیشه بودن... اگه با این ناهماهنگی ها و تغییر دکوپاژها خانم محمدنژاد اینقده صبور نبود، چه بلایی سر چیدمان پلان ها می اومد؟ اینهمه توجه خانم محمدنژاد به تولید فیلم بود که حتی بدون توجه من، اینهمه به گرفتن پلان دختربچه اصرار داشت که متاسفانه با ناشی گری خود من حیف شد...

اگه محمد مهدی رسولی که خودش یه کارگردان قابله، قبل فیلمبرداری ای که باید براش از قم خارج میشد، خودش رو به من نمیرسوند، الان صدای پلان فینی زاده چطور بود؟

بعید میدونم کسی تو کانون به خلاقیت تقوی بزرگ شک داشته باشه... کسی که اینقد هنرمنده کلی راه رو کوبید اومد با خانم بشیری یه پلان ساده بازی کرد و رفت!!! واقعا تو ارگان هایی که فیلم میسازن میشه همچین توقعی رو از رفقا داشت؟

زین ال بزرگ از اول قرار بود صدابردار باشه... اگه نمیپذیرفت که بازیگر باشه، چی میشد؟ اصلا مگه میشه تصورش رو کرد؟ بزرگترین گره داستان بدون صدای زین ال مگه میشد که به وجود بیاد؟ کسی که تا ظهر مث خرس میخوابه چطور اینقد صب به زحمت خودش رو به گروه میرسوند؟ اگه اینقده رفیق نبود، کمر ضامن دار شکسته بود...

سید وحید نمازی خیلی قبل تر از اینکه حتی من وارد کانون فیلم بشم، فیلم ساخته... اگه با اینهمه تجربه، با اینهمه تجربه، با اینهمه تجربه، تو این فیلم صدابرداری و نورپردازی نمیکرد، چه بلایی سر راش ها می اومد؟ جالبه که من اصلا به فکر نور نبودم... اگه اصرار خود سید نبود مخصوصا تو سکانس طلبکار، اصلا صورت بازیگرا دیده نمیشد... سید حتی کلاس شاگردهاش رو تعطیل میکرد و از ساوه خودش رو میرسوند به گروه... حتی برای تولید، یه جاهایی هم از جیبش خرج کرد...اصلا نمیدونم برای کمک به من چقد پول از جیبش رفته... مث تازه وارد یکی دوتا پلان حیاتی رو تصویر برداری کرد... اگه نبود، فیلم چقد سوراخ سمبه داشت؟

اسم خانم وفایی تو فیلم فقط به عنوان یکی از فیلمنامه نویس هاس... ولی اگه ایشون لوکیش طلافروشی رو هماهنگ نمیکرد الان فیلم یه سکانس نداشت... اگه ایشون به همراه خانم سلیمیان با کلی مصیبت که برام تعریف کردن وقتی ما داشتیم فیلمبرداری میکردیم، نمیرفتن سراغ امامزاده، یک سکانس دیگه هم وجود نداشت... ایشون حتی با من کلی از تهران رو گشتن و کلی خونه هماهنگ کردیم برای تصویر برداری که متاسفانه صاحباشون یهو توزرد از آب درومدن... اگه خانم وفایی فقط میخواستن تو فیلمنامه باشن، اگه رفیق نبودن، چه بلایی سر فیلم می اومد؟ اصلا چیزی ازش میموند؟

محمد فینی زاده خودش هم نمیدونه چقد برای این فیلم مهمه... خود من معتقدم که فینی زاده و شفیعی مهمترین ها بودن... هیچ کس نمیدونه فینی زاده برای این فیلم چه کرده... مدیریت تولید نه عنوانیه که کسی واقعا بفهمدش نه لذت هنری داره ولی در عین حال اگه توسط یه نفر انجام نشه، فیلم اصلا به فیلمبرداری نمیرسه... محمد چقد با من برای لوکیشن تو خیابونای تهرون گشت... چقد بدون من دنبال مجوز ها دوید... چقد دنبال خرید و هماهنگی و این حرفا بود...وقتی ما داشتیم لذت فیلمبرداری رو میبردیم، دنبال غذا و پروژکتور و وسایل بود... کارایی که واقعا اعصاب خورد کنه... کارایی که واقعا اگه من میخواستم همشو انجام بدم دیگه هیچ رمقی برای تصویربرداری باقی نمی موند...هیچ کس نمیدونه ساخت ضامن دار چقد به محمد فینی زاده که تازه ترین عضو کانون فیلم بودش وابسته س... فینی حتی تو تابستون از کاشان اومد تو گرمای جهنمی قم، کابشن پوشید و بازی کرد...

واقعا مشهدی خیلی لطف کرد که اینهمه راه رو... اینهمه راه رو اومد و با اینکه خودش قرار بود یه ماه دیگه کارگردان بشه، برای فیلم شد یه مسافر تاکسی...

اگه بچه هایی مث رسول صاحبدل و بهروز بهمنی و آریا گلستانی بدون اینکه من رو بشناسن، اینقد رفاقت نمیکردن و خودشون تمرین نمیکردن، فیلمبرداری چقد طول میکشید؟ اگه رسول صاحبدل دیالوگ هاش رو اینقد خوب حفظ نمیکرد ما تو اون قهوه خونه ی شلوغ چیکار باید میکردیم؟

اگه مادربزرگم، نوه اش رو اینقد دوست نداشت که اینقد دیالوگ های فارسی رو وقت ظرف شستن تمرین کنه، شروع فیلم چطوری میشد؟ بنده خدا با جمله ی آخر خیلی مشکل داشت و همش میخواست ترکی بگه... دیگه من رو «رسول» صدا میکرد از بس تمرین کرده بود...

اگه محمد سپهری و معصومه شکری، کار و بارشون رو تعطیل نمیکردن، خوشگل ترین سکانس فیلم الان چی بود؟

اگه خانم عقیلی میخواست با من مث یه مشتری برخورد کنه، چه اتفاقی می افتاد؟ ایشون حتی با اینکه من فقط برای روز آخر میخواستمشون، روزای دیگه هم اومدن و برای روزای دیگه هیچ دستمزدی نگرفتن... اهمیت خانم عقیلی از ضربه ای که به خاطر سهل انگاری من به سکانس آریا خورده، معلومه...

اگه غیاث الدین علیزاده اینقد مهربونی نمیکرد و با اینکه درگیر کلاس های ارشد و نتایج دکتراش بود، اینقد با عطار و امید کار نمیکرد، الان انتهای فیلم هندی هندی بود

اگه عطار ناز میکرد، از یزد نمی اومد، فقط میخواست بازیگر باشه، چی میشد؟ اگه میخواست اذیت کنه، چه بلایی سر من می اومد؟ اینهمه راه رو کوبید و در بدترین شرایط تو خوابگاه زندگی کرد، اینهمه خودش روی کارای خودش دقت کرد، حتی اغلب لباساش رو هم خودش آورد و حتی تو خرید چاقو اینهمه وسواس به خرج داد...، اگه سیگار نمیکشید چی میشد؟ اگه عطار میخواست فقط بازیگر باشه، چی میشد؟

محمد شفیعی قسمتی از کارگردانی این فیلمه... تو اغلب کار ها از جمله کارگردانی، تصویربرداری، بازیگری، صدابرداری، تمرین زد و خورد تلاش کرد ولی فقط اسم اصلیش تو بازیگردانی اومده... از ده روز قبل فیلمبرداری آمد و با من و محمد فینی شروع کرد... من و فینی و شفیعی از همه بیشتر تو این کار درگیر بودیم... اگه شفیعی ضامن دار رو فیلم خودش نمیدونست چی میشد؟ اگه ذره ای، ذره ای فکر میکرد که داره برای من کار میکنه، و میخواست تحت قالب سمت بازیگردانی فقط انجام وظیفه کنه، اصلا این فیلم تولید نمیشد... چجوری میشه گفت که شفیعی فقط بازیگردان و دستیار کارگردان این فیلمه؟ اگه وقتی لوکیشن ها کنسل میشد، راه و چاره جلوی کار نمیذاشت، باس چه کار میکردم؟ اینهمه فروتنی و خاکی بودن شفیعی از زمون دانشجوییش تو دانشگاهمون سر کارای تاتر وجود داره... کلا اگه شفیعی نبود، تازه وارد و ضامن دار قطعا وجود نداشتن...

من حافظه ی بسیار ضعیفی دارم... اندازه ی یه مگس... و اینهمه تلاش بچه ها یادمه... اگه حافظه ام قوی بود این متن قرار بود چقد ادامه پیدا کنه؟

عکسی که جلومه فقط نوستالژی نیست...

وقتی اینها رو یادم میاد، مطمئن میشم که اگه ضامن دار یه «فیلم» باشه، من اون رو نساختم...ما اون رو ساختیم...

شکور... یکی از اعضای «ضامن دار»