بابا...نترس...منم...حمید

ساعت یک و سی و دو دقیقه ی بامداده.

5دقیقه پیش برای بار دوم تله فیلم «تنهایی» رو دیدم.

دیدن این فیلم تو شب قدر احساس خوبی به آدم میده.

اونقد برام لذت بخش بود که دوست داشتم یه مطلب براش بنویسم.

هرچند تدوین (که توسط خود کارگردان انجام شده) و فیلمبرداری، کاملا معلوم میکنه که فیلم نمیتونه در حد یه فیلم سینمایی باشه؛ ولی باید بگم بعد از فیلم «آسمان سُر» این بهترین فیلم تلویزیونیه که دیدم.

هرچقد فیلمنامه از نظر منطقی، داستانی و حقوقی مشکل داره، دیالوگ ها، قوی و زیباست.

بازی شهاب حسینی و رویا تیموریان هم اونقد با کاری که کارگردان میخواد بکنه هارمونی داره که بعضی دیالوگ ها از زبون این دونفر، اشک آدم رو در میاره.

البت شاید بعضی انتخاب بازیگرها عجیب باشه به صورتی که وقتی داداشم اومد تو اتاق و بازیگری که داشت نقش همسر شهاب حسینی رو بازی میکرد دید، گفت: این کیشه؟ مادرش؟!

باید به «حجت قاسم زاده اصل» تبریک گفت برای دیالوگ های قوی، و البت حفظ هارمونی در روایت کردن داستانی به این کندی.

موسیقی سعید ذهنی هم بدجور با موضوع و حس داستان میخونه، یعنی باید بگم که فوق العاده میخونه...

به نظرم سکانس توصیه های پزشک اونقد زیباست که توصیه میکنم اگه خیلی احساساتی هستید و احساس تنهایی میکنید، فیلم رو نبینید...

و بالاخره میرسیم به سکانس پایانی و تیر خلاص فیلم:

بابا...نترس...منم...حمید 

شکور تحت تأثیر