من میلیونر نیستم!

در ستایش و نقد نگرش جوامع پسالیبرالیسم اقتصادی نسل اول به سینمای صنعتی  یا "من میلیونر نیستم!"

بنابر اعتقاد عده ای از کارشناسان،هر "موسیقی تصویر" می تواند خود یک فیلم کوتاه قلمداد شود و به نوعی در دسته بندی فیلم های موزیکال قرار گیرد،گرچه همین نظر نیز محل بحث است،البته شاید این تنها یک توجیه برای پرداختن به مسئله ی موزیک ویدیو ها باشد!

به قلم محمدمیلاد خانی

 تهیه ی موسیقی تصویر یا همان موزیک ویدیو،از پدیده های دهه های پایانی قرن بیستم می باشد،جایی که شاید فعالان عرصه ی موسیقی به این نتیجه رسیدند که تنها "صدا" نمی تواند منتقل کننده ی مقصودشان باشد یا دست کم،منتقل کننده ای ناقص خواهد بود.اگر از منظر خروج موسیقی های قرن بیستم از قالب کلاسیک به این قضیه نگاه کنیم،پر بیراه هم نمی گویند!

موسیقی عصر جدید،موسیقی ای همراه با ترانه بود و شاید این ترانه بود که دسته بندی را به موسیقی غالب می کرد.ترانه ها دنیای جدیدی را پیش روی موزیسین ها گذاشتند ، و آن ، خط و سیر داستانی بود.شاید بتوان گفت وجهه اشتراک موسیقی و سینما در اینجا،همان خط داستانی است،و همین خط داستانی،موسیقی ها و ترانه ها را به سمت تصویری شدن سوق میدهد.

اما این پدیده،همانند بسیاری پدیده های دیگر،هرچند دیرهنگام،وارد ایران شد و هنرمندان به دنبال القای خطوط داستانی خود به این وسیله بودند.

شاید بتوان از جمله پیشگامان نوپا و مدرن موزیک ویدیو در ایران را ، برادران خسروی دانست.دو برادری که بارها و بارها به تقلید صرف از موسیقی مردم پسند غربی و وارد کردن آن به فضای جامعه ی سنتی و دینی ایران شده اند،این بار نیز در موسیقی تصویر هایی که از کار های خود تولید کرده اند،مصون از نقد نمانده اند.اگرچه در کنار برادران خسروی،به مرور سایر خوانندگان پاپ و بعضا راک و حتی سنتی(همایون شجریان و سهراب پورناظری) به خود جرئت تولید محتوای تصویری دادند و در این میان شاید بتوان همایون شجریان را به عنوان فردی مبدع قلمداد کرد.

از ویژگی های دیگر ورود تصویر به دنیای موسیقی، میتوان به تصویر سازی بر اساس نت ها اشاره کرد.موسیقی نیز همانند کتاب میتواند در تخیل و تصویر سازی به ذهن بشر کمک شایانی بکند اما انچه که باعث لوث شدن تصویر سازی های انتزاعی و بدیع فردی می شود،ساختن ویدیوی یک موزیک خواهد بود،درست همانند بلایی که سینما بر سر رمان ها آورد!

از بحث های چالش برانگیز تعارض تصویرسازی های انحصاری و تخیلات بی پایان مخاطب که بگذریم،تولید محتوای تصویری برای موسیقی ها نیازمند رعایت فنون و ظرافت های خاصی است.ظرافت هایی که بعضا در نمونه های امریکایی به خوبی یافت می شوند.اما در ایران،همانطور که پیشتر اشاره شد،همچنان آفت(یا چالش) تقلید وجود دارد.با این حال نمیتوان از محدودیت های موجود در جامعه ی خاص ایران نیز صرف نظر کرد،محدودیت هایی که برخی از هنرمندان نتوانسته اند بخوبی از آن بهره ببرند و ناشی گری هایشان در امر تولید محتوا آشکار است.اما شاید بتوان گفت همچنان، این برادران خسروی هستند که توانسته اند بخوبی این محدودیت ها را به فرصت تبدیل کنند و با در نظر گرفتن تمام سختی های کار،همچنان محتوایی درخور توجه،هرچند تقلیدی ارائه دهند.

این مطلب تنها کوششی هرچند مختصر بود برای آغاز بحثی در ارتباط موسیقی و سینما در عرصه ی هنر به مثابه صنعت.و این داستان همچنان ادامه دارد.