روزی روزگاری اناتولی

امروز فیلم روزی روزگاری در اناتولی  ساخته نوری بیله جیلان رو دیدم ... قبلا خواب زمستان رو دیده بودم و در باره اون صحبت کرده بودم اینجا  و فکر میکردم با یه فیلم متوسط روبه رو میشم که اینجور نبود!!! یه شاهکار دیگه ... 150 دقیقه فیلم جاده محور و بدون موسیقی که به طرز عجیبی کسالت اور نیست ... این کارگردان استاد بیان روابط اجتماعی در قالب دیالوگ های سادس ... چند تا بازیگر که لزومی نداره ستاره باشن یه میز شام و اقای جیلان که میتونن تو رو برای مدت طولانی محو گفت و گو کنن جوری که انگار بیننده هم یکی از مهمان هاست ! من خودم این حس رو تو یه سکانس داخل ماشین  داشتم که پنج نفر دیگه نشسته بودن 

 

 حرف جیلان تو این دو فیلم بنظرم بیان تنهایی انسان ها و نابود شدن حس انسان دوستی هست  و اون چیزی که جیلان رو از خیل عظیم فیلمساز های دیگه جهان تو این حوزه جدا میکنه شرقی بودنشه ! اون رایحه نابی که تو اثار اوزو یا علی حاتمی میبینیم .از لحاظ فنی اون کارگردان با ایجاد صداهای راه دور و تغییر متعدد نما از لانگ شات به کلوز اون زهر خطی بودن جاده رو بگیره و بنظرم موفق هم بود و به سبک فیلمسازای روسیه علاقه به گرفتن نماهای طولانی از حرکت کند ماشین داره که ممکنه یکم برا مخاطب عام خسته کننده باشه .داستان فیلم تو 12 ساعت رخ میده ویه تیم شامل ماموران دادگستری و پلیس، چند نفر از افراد محلی، یک پزشک و یک متهم به قتل  که در تپه‌های آناتولی در پی یافتن محل دفن جسد مقتول هستند را نشون میده. اما فیلم با کنار هم قرار دادن خرده داستان هایی، برهه‌ای از زندگی افراد تیم رو به تصویر میکشه . در نهایت جسد کشف و به شهر برده میشه ولی  بسیاری از داستان‌ها عوض میشه و در نتیجه ابهامات و پرسش‌های زیادی در ذهن بیننده باقی میمونه.