ایستاده در غبار

۸ نکته برای عکاسی از آقایان

وقتی که من دست به کار نوشتن یک مقاله در مورد عکاسی از مردها شدم، اصلا به ذهنم خطور نکرد که این موضوع در واقع چقدر وسیع است. درحالیکه می توان چیزهای زیادی در مورد عکاسی از آقایان نوشت، از نورپردازی گرفته تا ژست ها، پس پردازش و غیره، به نظر می رسد که عدم تعادل شدیدی در میزان مطالب اختصاص داده شده تنها به عکاسی از آقایان، در مقایسه با خانم ها، وجود دارد.

«احضار ارواح ۲» تماشاگر هندی را به کشتن داد

ایندیپندنت به نقل از «تایمز آو ایندیا» روزنامه انگلیسی‌زبان هند گزارش داده، مرد ۶۵ ساله‌ای هنگام تماشای فیلم ترسناک «احضار ارواح ۲» بر اثر حمله قلبی درگذشت. تماشاگر سالخورده هندی که هنوز هویتش معلوم نیست در یکی از سالن‌های سینمای شهرستانی واقع در ایالت تامیل نادو هند مشغول تماشای بخش دوم «احضار ارواح » (The Conjuring 2) بود که با رسیدن به نقطه اوج داستان، از شدت هیجان دچار حمله قلبی شد و بلافاصله به بیمارستان انتقال یافت اما کمی بعد از دنیا رفت.

اما این پایان ماجرا نبود و عجیب‌ترین اتفاق زمانی رخ داد که جسد تماشاگر یادشده و ماموری که مسئول انتقال او به سردخانه بود، هر دو بر اثر حادثه‌ای نامعلوم ناپدید شدند. هنوز هیچ‌گونه توضیح منطقی در ارتباط با حادثه اخیر از سوی مقامات پلیس ارایه نشده و به عقیده بعضی تحلیلگران هندی پای قدرت‌های ماورایی در میان بوده است.

فیلم ترسناک «احضار ارواح ۲» به کارگردانی جیمز ون و با حضور پاتریک ویلسن و ورا فارمیگا در سینماهای سراسر دنیا به نمایش درآمده است. بخش اول این فرنچایز سینمایی در سال ۲۰۱۳ روی پرده رفت و با استقبال گسترده تماشاگران روبه‌رو شد؛ تا جایی که به عقیده بعضی منتقدان این فیلم بعد از «جن‌گیر»، بهترین اثر سینمایی در ژانر وحشت به شمار می‌رود.

خلق دیو مؤنث

شاید بهترین فضا برای یک آهنگ‌ساز را داستان‌هایی از جنس سانست بولوار در اختیار بگذارند؛ فضایی که در آن می‌شود چندین و چند حس قوی انسانی را جست‌وجو کرد و برای آن‌ها موسیقی نوشت. ترس، وحشت، عشق، حقارت، افول، شیدایی و... احساساتی که به‌خوبی به آهنگ‌ساز این امکان را می‌دهند که بتواند صحنه را با موسیقی‌هایش بیاراید. حالا در سانست بولوار وقتی حرف از افول یک ستاره است، ساخت موسیقی از یک جهت راحت‌تر و از یک طرف سخت‌تر است چرا که وقتی پای چنین احساسات انسانی‌ای مطرح می‌شود و داستان روی سقوط آزاد یک ستاره - حالا می‌خواهد در سینما یا در ورزش یا هر جای دیگری باشد - می‌چرخد کار آهنگ‌ساز ‌سخت است. دلیل اصلی‌اش هم این است که همه‌ی احساسات یک ستاره‌ی رو به افول یا زوال‌یافته را می‌شناسند و می‌توانند تصور کنند که او در حال رنج کشیدن است و از سویی ممکن است برای بازگشت به روزهای طلایی‌اش دست به هر کاری بزند. کم نبوده‌اند فیلم‌هایی که درباره این ستارگان ساخته شده‌اند و اتفاقاً خوب که توجه کنید اگر آن فیلم، فیلم موفقی از آب درآمده باشد حتماً موسیقی‌اش هم محبوب شده است. نمونه‌اش همین سنتوری خودمان که قطعات موسیقی‌اش یک‌جورهایی از خود فیلم هم معروف‌تر شدند. موسیقی سانست بولوار هم از همین دسته است. موسیقی تحسین‌شده‌ای که هنوز شنیده می‌شود و برای آهنگ‌سازش، فرانتس وکسمن جایزه‌ی اسکار سال ۱۹۵۰ را به ارمغان آورد؛ آهنگ‌سازی که بیش از نیم قرن پیش از دنیا رفت و هم‌چنان قطعات موسیقی فیلمش مثل ربکا، پنجره عقبی یا عروس فرانکنشتاین شنیده می‌شوند.

دیالوگ - آپارتمان

اون یه دروغگوئه . ولی این قسمت بد قضیه نیست. قسمت بد اینه که من هنوز دوسش دارم

بازی‌های کلامی/بررسی انتقادی سینمای علی حاتمی

کم‌تر سینمادوستِ ایرانی هست که جملاتی از فیلم‌های علی حاتمی را از بر نداشته باشد و حتا در موقعیتی، در خلال گفت‌وگویی، به کار نبسته باشد. ادعایی گزاف نیست که در سینمای حاتمی، کلام به مراتب تأثیرگذارتر از تصویر تصور شود. شاید همین دل‌بستگی کارگردان و وسواس او برای انتخاب کلماتی وزین در خلق جملاتی آهنگین، به‌یاد‌ماندنی‌ترین مشخصه و بزرگ‌ترین عامل شناسایی در سینمای حاتمی باشد: واسطه‌ای بیانی که گویی کارگردان در تناسب با خواست خویش از نو تعریفش کرده است. مشخصه ای که از نخستین روزهای فیلم‌سازی او تا به آخر قابل ردگیری‌ست.