یاران قدیمی (باهم) انقلاب می کنند اما سازش نه !

برای نوشتن این پست چند روزیست که فکر کرده ام . اما مدام دست از پا شکسته دو جین کلمات پشت سر هم ردیف شده را قلع و قمع کردم .

اما نظر امیر حیدری تیر اخری بود بر سر دوراهی انتشار و یا عدم آن .

می نویسم ، نه محض درد دل . . .

می نویسم تا سکوت من بهانه ای نشود برای اشاعه ی ذهن معاند برای تحریف (واقعیتی) که وجود ندارد و تحریک اذهانی که از  همه جا بی خبرند

  هرچند معتقدم که وبلاگ مکان مناسبی برای این قبیل گفتمان ها نیست اما گریزی نیست جز به اشتراک گذاشتن این پست

مسائل حاشیه ای را سنبل می کنم

یک پایان خوب منشا بسیاری از اتفاقات مهمی بود در تاریخ زندگانی من

پروژه ای نفس و سخت گیر که شروعش یک جسارت عظیم بود برای من و به پایان بردنش ممکن نبود جز تیم خوب تولید .

جدای آن چه که امروزه اتفاق افتاده ، سرآمدان این جریان جهانی پور ، مرادپور،رسولی،عطار پور و رضایی (بابک) بودند .

در راستای کار اضافه شدن موقت شکور و حیدری نقطه قوتی بود برای تمام اعضای تولید .

اگر به آن روزها باز گردم ، همچنان سر تعظیم فرو خواهم آورد در قبال تمام اعضای درگیر در آن پروژه .

از همین جا دست تک تک دوستان امروز و دیروز و دوستان دیروز و معاندین امروز را می بوسم که خواهرانه _ برادرانه مرا در تولید این فیلم حجیم یاری نمودند .

بنده از کانون فیلم و مهم تر از آن اعضای آن نهایت مراتب قدر دانی و سپاس را دارم که نه تنها مرا در این جریان یاری دادند ، بلکه مرا شایسته دانستند و با موافقت همگانی افراد فیلم من استارت خورد . کانون را جای بدی نمی دانم بلکه مدیریت امور کانونی را تا حدی زیر سوال برده و می برم  که یک نظر شخصیست . (نگرشم در مورد کانون را بعدها مفصل بسط خواهم داد )

اما بهتر است بین تشکیک مدام وارد کردن به یک عضو و توهم توطئه داشتن در مورد آن ، اندکی مسائل را تفکیک دهیم .

ناچارا باید عرض کنم حتی قبل از بالا گرفتن بحث من در مورد اعلام نظر اعضا در مورد اعلام آمادگی قدکساز در جشنواره ی منحوس تارنتینو ، به عباس شکوری عرض کردم که در وبلاگی هیچ چیز بر زبان نخواهم آورد چرا که نمی خواهم رفاقت ها خدشه دار شود . حتی برای ادامه ی  در گروه وایبر به بحث پرداختم و  بالاتر از آن به طور شخصی با شکوری صحبت کردم .

شکوری در جواب گفت : امر کانونی و امر رفاقتی دو مقوله جداست و اگر کسی قرار باشد با بحث کانونی رفاقت را زیر سوال ببرد مطمعن باش که بین تو و او رفاقتی در میان نبوده است ( که همین طور هم شد )

اختلاف نظر همه جا وجود دارد . طبیعیست . اما این که کسی نظرش را بیان کند هرچقدر هم که عجیب به نظر برسد ، باید با یک نگره ی خود برتر بینی با هر نوع ادبیاتی او را مخاطب قرار داد ؟ ؟ ؟ فرانک نجاتی هم قربانی را خطاب قرار می دهد و امیر حیدری هم همینطور ! اما فاصله است میان این دو ! این کجا وآن کجا ؟

اآیا اساسا بیان مسائل شخصی بین قربانی-حیدری و یا زردکوهی-حیدری باید در وبلاگ کانون مطرح گردد ؟

منکر این نمی شوم که حیدری محبت ها فراوانی بمن داشته است اما با عرض پوزش باید بگویم که در هر رابطه ای هر امری دو طرفه است . رسولی که در جریان فیلمبرداری من یک ماه از زندگیش زد ، آمد ، ماند و بی منت چیزی نگفت

حال امیر حیدری نه تنها این مسائل را بر سر آدم می شکند بلکه وحشتناک تر از آن که این مسائل را در وبلاگ بیان می کند !!!

نه در این پست می خواهم در لفافه به مثابه عباس شکوری ( که هر وصفی را که تراوشات ذهن خود است به آدم منتسب می کند ) حیدری را بکوبم  و نه با ادبیاتی نظیر شخص حیدری  با او صحبت کنم .

بگذارید اگر من ادم (قدر ناشناسی) هستم خود اشخاص با شناخت درونیشان به آن دست پیدا کنند . . .

و صحبت نهایی : اگر از شرایط کانون راضی هستین که با توجه به اظهار نظراتتان زیر پست قربانی همینطور بوده است از بودن در آن لذت ببرید . شما نیز اعضای این کانونید و دارای حق .

من الله توفیق