کمی درباره «چهارشنبه 19 اردیبهشت»

خواندن این مطلب بدون داستانش شاید کمی گنگ باشد، داستان را کامل نمی نویسم که لو نرود ...

  

من این فیلم را دوست داشتم، برای اینکه بین فیلم های ایرانی داستان تازه ای دارد و دارای حرف تازه که نه، اما به بازآفرینی انسانیتی فراموش شده می پردازد. به علاوه ی شخصیتی که می توان به نوعی او را قهرمان نامید، قهرمانی که با یک حرکت خلاقانه (و عجیب از نگاه دیگران مثل همسرش که او را درک نمی کند) می خواهد کوتاهی و کمبودی که دیگران در مواجهه با او نشان داده اند را در مقابل نیازمندان جبران کند. مخاطب او را تا حدود زیادی درک می کند چرا که به ریشه کارش واقف می شود و برایش دل می سوزاند. شخصیت داستان با بازی خوب امیر آقایی وقتی به مشکلی بر می خورد و به دیگران بیش از پیش نیاز داشته آنها به او پشت کرده و هیچ کمکی نمی کنند و این باعث می شود که بعدها زندگی شخصی او تحت تاثیر قرار بگیرد و یک آگهی بی سابقه در نیازمندی های روزنامه بزند که لااقل مشکل یک نفر از صدها نفر برطرف شود. قهرمان بازی های این فرد جبران تلخی های مختلف داستان است. تلخی های متعدد و بی پایان اجتماعی. طوری که با چاپ یک آگهی درد های جامعه رو می شود، یک آگهی که این بار نیازمند از بین بردن تلخکامی هاست. تلخی هایی که به قول آدم های داستان هیچ کدام بر دیگری برتری ندارد.

اما نقاط ضعفی هم دارد، می توانست باورپذیرتر از این باشد ... نیم ساعت اول فیلم آنقدر که باید به اندازه ی بقیه ی فیلم مخاطب را درگیر و همراه نمی کند، یعنی دو سری خانواده به نمایش در می آید و ما با دیدن خانواده ی دوم، اولی را به فراموشی می سپاریم در صورتی که در پایان فیلم به ماندگاری هر دو در ذهن نیازمندیم. و دیگر اینکه درباره شخصیت اصلی اطلاعاتی کمی داریم و اگر بیشتر با او آشنا می شدیم به باور کردن موقعیتش کمک بیشتری می کرد.

اما در کل به عنوان کار اولی بودن «چهارشنبه 19 اردیبهشت» فیلم قابل قبولی است. پایانش هم ضعیف نبود (همین که ضعیف نیست جزو نقاط قوت است ! ) من باشم دوست دارم در دانشگاه هم اکران شود، چرا که حرف زیادی برای گفتن دارد هرچند ضعف هایی هم دارد.