گرگ پیر خرفت هالیوود...

 

گویا سرنوشت محتوم کارگردانهای بزرگ این است که آنقدر فیلم بسازند که تمام اعتبار اولیه شان را بر باد فنا بدهند...

ولفِ وال استریت یک زرق و برق محض است...فیلم با یک نریشن بد از ناکجا آغاز می شود و پس از نشان دادن سیل بی شماری از تفریحات و لذت های رویای آمریکایی در یک دور باطل دست و پا می زند...و دو باره زرق و برق ... و دوباره  زرق و برق...

آن اوایل گاهی فیلمنامه نویس تلاش های مذبوحانه ای برای ایجاد خط داستانی می کند...اما با استخدام دوباره دیکاپریو در آن بنگاه کوچک داستان قربانی می شود و دوباره می رویم به سراغ پول و روابط نامشروع و مواد مخدر و مشروب و لذت و زرق و برق...روح آدم از این همه تکرار مکدر می شود ! شخصیت ها بی شخصیتند...شوخی ها یخ و اتفاقات بی منطق ...

یک پایان فاجعه بار خاتمه ای ست درخور یک فاجعه...