آغازی برای بهترین پایان

از کجاش بگم؟ اولش؟

باشه پس خلاصه میگم خسته نشی.

اولش فینی بلیط گرفت رفتیم دربند.

وقتی فیلم رو دیدم، با خودم گفتم اکرانش میتونه هم برای کانون هم برای دانشگاه و هم واسه دل خودم مفید باشه.

اشکان میگفت فیلم مزخرفه و باعث از بین رفتن اعتبار کانون میشه، من قبول نداشتم ولی خب هیچ کدوممون نتونستیم طرف دیگه رو قانع کنیم.

در کل من، شاید مقداری تعصب روی خود فیلم داشته باشم، اما تعصب و اصراری به اکرانش نداشتم که الا و بلا باید همین رو اکران کنم.

شاید اگه از اولش زمانی رو که برای اکران این فیلم گذاشتم، روی دهلیز میذاشتم، الان واسه اون پروژه داشتیم اقدام میکردیم.

در واقع با خودم قرار گذاشتم تا جایی که تو توانم ببینم براش زحمت میکشم، تا جایی بنا نباشه ناز کسی رو بکشم.

اما تو مرحله ی اولیه با هزینه ی پیشنهادی تهیه کننده به توافق نرسیدیم.

بعد از عید با صحبت هایی که من و عباس و اشکان (تو جلسه ای که واسه مجوز تنها دوبار رفته بودیم) با خاقانی، مسئول مالی فیلمیران داشتیم روی مبلغی توافق کردیم.

حالا نوبت تالار بود.

تالار هـــــچ روزی خالی نبود.

تالار مجانی نبود.

اما دکتر میراحمدی این مشکلات رو حل کردند.

خب! این اکران قراره 3ماه پیش از اکران در سینماهای کشور تو این دانشگاه پخش بشه.

از طرفی متوجه شدم دکتر صالحی زاده، که از پیش از عید من رو به انجام این اکران (به دلیل موضوعیت دانشجویی و محتوای وزینی که داره) تشویق می کردند، هنوز زیاد دلشون با این کار نیست و دستور قطعی براش صادر نمی کنند.

امروز با ایشون و خانم برزگر جلسه ای داشتیم که با کمک خانم برزگر، موافقت نهایی دکتر جلب شد. لحظه ی خوبی بود، دکتر روزم رو ساخت.

سعید چراغعلی که حالم ازین طرز کارش به هم میخوره، (از بس خیال آدم رو از بابت کارش راحت میکنه) شروع کرد به ساختن بنر و پوستر و تراکت ...

اما مثل اینکه باز دکتر دلشون چرکین شده بود، آخه زمانیکه واسه گرفتن نامه ی پوسترها رفتم، دیدم ایشون نیت کردن با قلب من بازی کنن، اونم نیتی قربتا الی ا... .

از 200 تا پوستر 50 تا

از 600 تا تراکت 300 تا

از بنر های بزرگ فقط یکی

رو تایید کرده بودند، ضمن اینکه با خودکار خوش رنگی بخش هدایا رو به خوبی مستتر کرده بودند.

حالا شنبه میرم ببینم قضیه چیه.

فعلا فینی 50تا پوستر و تراکت ها رو گرفته و فردا قراره باهم کل دانشگاه رو پوستر بزنیم.

شنبه هم که تراکت میدیم.

درسته که پروژه شخصیه و فعالیت درش برای هیچ کس اجبار نیست، اما مطمئنم هر کس که تو کارهای این اکران حضور داشته باشه، در انتها، زمانی که کار به نحو احسنت تموم شه، لذت میبره که رکنی از ارکان برگزاری این اکران بوده. بابا ارکان!

حالا که ماجرای اکران دربند داره به شکل جدی شروع میشه، باید برای سلسله ی کارهای زیادی که کانون ما تو این مدت انجام داده، با کمک همدیگه بهترین پایان رو رقم بزنیم.

پروژه شخصی است، اما لذتش کانونی!