ابرهای ارغوانی با الهام از تابلوی جیغ اثر ادوارد مونش

حالا شاید چون من چل دقیقه ی اول فیلم رو از دست دادم(که در نهایت دیدم اصلا مهم نیست) -و آقای دم در هم گفت امیدواره به تیتراژ فیلم برسم-صلاحیت نظر دادن نداشته باشم اما در این حد می تونم بگم که عوامل تمام تلاششونو کرده بودن اما اصلا موفق نبودن به نظر من.اینکه میخاستن تهران رو به قول هانیه توسلی چاه نشون بدن اصلا خوشم نیومد.یعنی از مدل نشون دادنشون خوشم نیومد. 

 هانیه توسلی گویا از خونه فرار کرده بود اومده بود تهران راه میرفت توی خیابون و ادبی حرف میزد برا خودش. از تهران ما گله میکرد.اینکه ابرهای ارغوانیش مث پتک توی سر آدمن(!!) تو این آلودگی تو ابرا رو از کجا دیدی آخه!!

در کل فیلم بیمزه ای بود که هیچ چنگی به دل نزد و به نظر من هم این ضعف فیلم های ایرانیه که از هرجاش شروع کنی هیچی رو از دست ندادی چون من از حرفای هانیه توسلی که دوره میکرد و تو اون ده ثانیه تفکرش که همه چی رو به یاد آورد کل داستان فیلم تا اون جا رو فهمیدم.

 ایده ی خیلی تکراری ای بود!

 پ ن ۱: من بدون هیچ ایده ای و کاملا خوشحال وارد سالن سینما شدم و نفسی که تازه کردم تازه اسم فیلم رو از خانم بغلدستی پرسیدم.

پ ن ۲: نشستم تیتراژو کامل دیدم.حیف نباشه! تابلو ی جیغ بود. 

پ ن ۳: تهران بامداد خیلی هم با صفا و بیگناه به نظر میرسه.تا حالا ساعت چار صبح از ترمینال جنوب برگشتین خونه؟:)