طعم خاطره می زند...

با اینکه ازش چند روز میگذره

اما دلم نمیاد طعم خوبش رو از ذهنم بیرون کنم

دلم نمیاد بذارم این

سیل پست هامون

یه حبه قندِ میرکریمی

رو آب کنه و دیگه ازش هیچی نگم

و از طعم و خاطره هاش ناگفته بگذرم

این شد که نظری رو که برای پست یه حبه قند میخاستم بذارم رو

اینجا نوشتم

خدارو شکر

همه چی خوب پیش رفت

گرچه تلفات مالی (و حتی نیمه جانی) هم داشتیم اما بازم

تو دلم یه غرور و شکوه خاصی به پاست

که داره رو لبم لبخندی با صلابت به حلاوت یه حبه قند میندازه.

بازم کانون یه کار بزرگ کرد

کانون تک خوری نکرد،

کانون جون کند،

تا

از یه حبّه قند...

یه کلـــّــه قند
ساخت تا لذتش به تمام دانشجوها برسه و کام همه رو شیرین کرد؛

کانونیا جوون بودند اما

با یه حبه قند
یه کوهِ بلـــند
از تجربه ساختند و با غرور پرچم کانون رو به سمت قله ی جدیدی از افتخار به دوش کشیدند.

و کلی پَـنـــد ، واسه بچه ها چه اونا که جدیداند، چه اونا که قدیم تر از جدیداند؛

اما شیرین تر از این چند

اونا که خیلی وقتا نیستــند

با یه حبه قـــند

دور هم جمع شدنــد

و به هم بخشیدند

یه دنیـــا شور و لبخنــد
ازبرای چهره های خسته ی همچون « پسنــد »

یک طعم خاطره انگیز

شیرین و تلخی در یک بند

یک حبه قند

محمد فرامرزی